De zusterwond. Een wonde welk, denk ik, iedere vrouw in zich draagt op een laag.. Iedereen anders, op haar eigen manier ervaart, en ooit wel mee geconfronteerd word.
In mijn laatste ceremonie werd ik er diep ingegooid. De stemmen van wantrouwen, verraad, afschuw, nijd, ... Ze leken als een collectieve bom bij me binnen te komen...
Ik voel een diep verlangen om dit stuk te helen in mezelf. Om los te komen van de vergelijking. Om los te komen van de afscheiding.
Ik zie mezelf in jou. Jij bent mij. Ik ben jou. Wij zijn een.
Voorbij de jaloezie en de angst.
Mezelf toestaan om diep verliefd te worden op de spiegeling in jou. Mezelf toestaan om te baden in jou schoonheid. Mezelf toestaan om de andere vrouw terug te vertrouwen. Mezelf toestaan om dit stuk te helen. In mij. In ons.
Om het oude los te laten. Om niet meer te kijken naar de wond van het mes in onze rug. Om mezelf niet meer te vergelijken. Om mezelf niet meer boven, tussen of onder te plaatsen. Om te vertrouwen.
En dan een vraag die binnenkomt. Wat is de rol van het mannelijke in deze dans?
Waar kunnen we elkaar ontmoeten om heling te vinden op deze zusterwond?
De Wilde Vrije Vrouw. De tempelpriesteres. Godin Isis.
Hoe kan je de wilde vrouw in de ander zien en eren. Zonder de angst voor de blik van de man. Zonder de angst om vergeleken te worden. Zonder de angst om vervangen te worden.
Door te zien dat we één zijn.
De schaduwkant die jij in mij raakt draagt een diep verlangen in zich. Het verlangen om dat stuk van jou, dat zo bedreigend voelt, terug te laten bloeien in mezelf. Want ik ben jou. Jij bent mij.
Ik draag alles in mij. Ieder Archetype van de vrouw. Een oneindig weten en kracht in ieder van ons. En in die compleetheid kom ik los van onzekerheid. In die compleetheid kom ik los van vergelijking.
Ik verwelkom de tempelvrouw in mij. Ik verwelkom de tempelvrouw in jou. Ik eer jou. De Wilde Vrouw, volledig vrij.
Comentarios